Programowanie modułów ESP32 w środowisku ESP-IDF (6). Interfejs I²C

Niedziela, 01 Grudzień 2024

Protokół I²C opracowany został jeszcze w latach 80. minionego wieku, ale wciąż jest stosowany w praktyce. Służy do wymiany danych (najczęściej w ramach jednej płytki drukowanej) pomiędzy układami scalonymi, wyposażonymi w interfejs pozwalający na podłączenie i komunikację za pomocą wspólnej magistrali. ESP32 wspiera protokół I²C od strony sprzętowej, zaś środowisko ESP-IDF zapewnia niezbędne wsparcie programistyczne.

Główne cechy protokołu I²C Protokół I²C jest szeregowym, synchronicznym protokołem dwukierunkowej wymiany danych. Od strony elektrycznej magistrala składa się z dwóch linii: do przesyłania danych (oznaczanej najczęściej jako SDA) oraz zegarowych impulsów synchronizujących (oznaczanej jako SCL). Interfejsy wszystkich układów dołączonych do magistrali są typu otwarty dren, więc mogą aktywnie wymusić na magistrali jedynie stan niski. Z tego powodu linie SDA i SCL muszą być podciągane do napięcia zasilania za pomocą osobnych oporników. Układy podłączone do magistrali pełnią funkcję mastera (układu nadrzędnego) lub slave’a (układu podrzędnego). Na rysunku 1 pokazano schemat typowej magistrali I²C z podłączonymi układami.

Aby kontynuować czytanie wykup Prenumeratę

Kup teraz

Wersja papierowa Wersja elektroniczna