Kurs FPGA Lattice (21). Terminal UART z 14-segmentowym wyświetlaczem LCD

Historia standardu ASCII sięga jeszcze lat 60. Powstał on w celu usprawnienia komunikacji przez dalekopisy, czyli zdalnie sterowane maszyny do pisania. Wszystkim małym i wielkim literom alfabetu łacińskiego, cyfrom, znakom interpunkcyjnym, nawiasom itp. przyporządkowano liczby od 0 do 127. Liczby te dało się zapisywać na magistrali 7-bitowej. Niedługo później dodano ósmy bit, ponieważ większość komputerów w latach 80. była 8-bitowa. Stworzyło to możliwość wyświetlania 256 różnych znaków, a każdy z nich zajmował dokładnie 1 bajt pamięci. Powstało wiele różnych tablic znaków ASCII – jedną z nich widzimy na rysunku 1. Różnią się one znakami diakrytycznymi, charakterystycznymi dla różnych języków, a także znakami matematycznymi czy różnego rodzaju kreskami, z których można budować tabele. Warto dodać, że pierwsze 32 znaki często miały specjalne znaczenie i służyły do kontroli transmisji, przejścia do kolejnej linii, tabulacji itp.