Eksperymenty z FPGA (14). Dyskretna transformata Fouriera

Teraz połączmy kolejne „motylki” w pełne FFT. Jak pokazuje rysunek 18, jest to bardzo proste. Łączymy tu wejścia kolejnego modułu z wyjściami poprzedniego. Po kolei umieszczamy „motylki” rzędu N, N/2, aż do 2. Łącznie będzie ich log2N. W naszym projekcie liczba bitów przypadających na wejście i wyjście jest taka sama. Dzięki temu nie musimy się martwić szerokością wektorów pomiędzy kolejnymi etapami obliczeń. Ponieważ w każdym kroku realizujemy dodatkowe dzielenie przez 2, końcowy wynik będzie podzielony przez 2log2N, czyli N.